Επειδή τον τελευταίο καιρό διαπιστώνω με ιδιαίτερη απογοήτευση τη λυσσαλέα (αν και επικοινωνιακά τεχνηέντως κεκαλυμμένη) προσπάθεια από πολλούς συναδέλφους, να αποδείξουν περίτρανα πόσο μεγάλη την έχουν (την... καλλιτεχνική αίγλη), προσπαθώντας να αναρριχηθούν στη συνείδηση του απλού κόσμου, ή ακριβέστερα των followers τους, ως οι πλέον αναγνωρισμένοι τραγουδιστές, μέσα από την καθημερινή διαδικτυακή αυτοπροβολή τους, και όχι μόνο, νιώθω την υποχρέωση να ξεκαθαρίσω δημοσίως μερικά πράγματα.

Οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε πολύ καλά ποια είναι η θέση μου σχετικά με τη διαδικτυακή αλλοτρίωση, αλλά και τη γενικότερη βαρβαρότητα που έχει επιβληθεί στον 21ο αιώνα (επ' αυτού σας παραπέμπω στην πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησα στο μουσικό περιοδικό Rockap) και πως ποτέ δεν διαπραγματεύτηκα την καλλιτεχνική αξία και την προσωπικότητά μου μέσα από το κυνήγι των likes, των views και λοιπών σύγχρονων «ναρκωτικών ουσιών». Πλέον ο κανόνας είναι  σχεδόν απόλυτος και το σκηνικό ξεκάθαρο στα μάτια ενός στοιχειωδώς σκεπτόμενου ανθρώπου (αν έχει απομείνει και κανένας πια):
Όσα περισσότερα τα likes και τα views, τόσο μεγαλύτερη η ανοησία και η ξεφτίλα.
Όσο λιγότερα τα likes και τα views, τόσο πιο πιθανό να έχουμε απέναντι μας κάτι αξιόλογο και αληθινό.

Ξέρετε επίσης πως ποτέ δεν επέλεξα να λειτουργήσω «ανταγωνιστικά» μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο, θεωρώντας πως η Τέχνη και οι δημιουργοί της οφείλουν να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και να δρουν με βαθιά ανθρώπινες και επαναστατικές προθέσεις ενάντια στην πολιτισμική, πολιτική, και πνευματική εξαθλίωση, κι όχι να τη «βιάζουν» ασύστολα με μοναδικό στόχο την προσωπική προβολή και επιβολή τους στο δημόσιο γίγνεσθαι.

Επειδή όμως το ποτήρι της ηλιθιότητας και της ξεφτίλας έχει ξεχειλίσει (προ πολλού) στο κωλοχανείο εν ονόματι "Ελλάς", και επειδή άλλο πράγμα η αξία κι άλλο η ανοχή, ήρθε η ώρα να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους, έστω κι έτσι, σχετικά με την Αλήθεια γύρω από μερικά θέματα. Το κάνω τώρα και δεν πρόκειται να ξαναεπανέλθω.

Κορυφαίος καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 21ου αιώνα είσαι όταν σε ηλικία 20 ετών γράφεις τραγούδια όπως «Οι Νικητές», «Αιώνιο τέλος», «Χρησμολόγιο», «Φύλαξε τ' όνειρο», «Της γενιάς μου» και άλλα αντίστοιχου δημιουργικού βάρους.
Όχι όταν εκτίθεσαι δημοσίως με «σκυλέ ολέ» εξαμβλώματα με μόνο στόχο τη «φτηνή» δημοσιότητα και την εφήμερη «τυφλή» αποδοχή από μια μάζα ηλιθίων και (μουσικά) απαίδευτων.

Κορυφαίος καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 21ου αιώνα είσαι όταν βρίσκεις τη δύναμη να αποστασιοποιηθείς από την κυρίαρχη μαζική αθλιότητα, όταν βρίσκεις το θάρρος να αναμετρηθείς μαζί της καταγγέλλοντας την με όλες σου τις δυνάμεις, όπου την πετυχαίνεις, με τα έργα αλλά και τη στάση σου.
Όχι όταν συμβιβάζεσαι πλήρως με το υπάρχον μουσικό σύστημα (ο Θεός να το κάνει σύστημα) ξεφτιλίζοντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας και αισθητικής.

Κορυφαίος καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 21ου αιώνα είσαι όταν παλεύεις ανένταχτος, κάτω από αντίξοες συνθήκες, ελπίζοντας πως κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω θα αντιληφθούν και θα στηρίξουν τη σπουδαιότητα της προσπάθειάς σου.
'Οχι όταν ο μπαμπάς-εφοπλιστής ή ο μπαμπάς-υπουργός σε επιβάλλει ως «όνομα» στην πιάτσα μέσω των εκατομμυρίων που με τόσο κόπο «λήστεψε» από εσένα και τους γονείς σου (νομίμως και ηθικώς), για να πληρώνεις τώρα εισιτήριο στις συναυλίες τους για να απολαύσεις την καλλιτεχνική τους μετριότητα.

Κορυφαίος καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 21ου αιώνα είσαι όταν κυκλοφορείς με δικά σου έξοδα σπουδαίους μουσικούς δίσκους και τους στέλνεις ο ίδιος στα μεγάλα ραδιόφωνα, ελλείψει σοβαρών δισκογραφικών εταιριών, ελπίζοντας στην ποιότητα και τον επαγγελματισμό μερικών έστω ραδιοφωνικών παραγωγών, αλλά στο τέλος όλως περιέργως βλέπεις να μην σε «παίζει» κανείς τους, χωρίς να μπαίνουν καν στον κόπο να σου πουν έστω ένα «ευχαριστώ» για το δώρο που τους έκανες.
Όχι όταν κάνεις «πραξικόπημα» σε αυτά με το έτσι θέλω, για να διαφημίζουν οι p(l)aylists τους 15 φορές τη μέρα τα τραγούδια σου, κάνοντας καθημερινή πλύση εγκεφάλου στους ακροατές, μέχρι να πειστούν τελικά για το ξεχωριστό ταλέντο σου.

Κορυφαίος καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 21ου αιώνα είσαι όταν προσπαθείς να βαδίσεις τον δικό σου δρόμο, ελεύθερος, χωρίς ξένες πλάτες, παραμένοντας - όσο μπορείς - συνεπής σε όσα «ακριβά» πρεσβεύεις, όσο κόντρα κι αν σου έλαχε να φυσάει ο άνεμος της Ιστορίας.
Όχι όταν φτιάχνεις «όνομα» με τα κεφάλαια πολυεθνικών δισκογραφικών εταιριών, με χρυσοπληρωμένες παραγωγές δεκάδων χιλιάδων ευρώ, τις «χρυσές» δεκαετίες του '90 και του '00, και όταν ξαφνικά ξεσπάει η οικονομική κρίση και το παραμύθι τελειώνει, θυμάσαι ξαφνικά την αναγκαιότητα του Ανθρωπισμού και του αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα καταγγέλλοντας με περίσσιο πάθος τα... κακά αφεντικά και τους κακούς Ευρωπαίους, προσυπογράφοντας μέχρι και κομματικές λίστες για ζητήματα αλλοίωσης της (όποιας) ιστορικής μνήμης.

Κορυφαίος καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 21ου αιώνα είσαι όταν γράφεις περήφανα στα @@ σου και τις δύο μεγάλες κομματικές κλίκες που ξεδιάντροπα και με περίσσια υποκρισία λυμαίνονται αυτόν τον τόπο, με διαφορετικά σίγουρα προσωπεία, τα τελευταία τουλάχιστον 150 χρόνια.
Όχι όταν στήνεις το κωλαράκι σου σε Τσίπρες και Κούληδες, και σε κάθε λογής υποτακτικούς τους, μπας και σε εντάξουν σε κανένα καλοκαιρινό φεστιβάλ του ΥΠΠΟ ή ακόμα καλύτερα μπας και σε διαφημίσουν για 15' στα (φασιστικής φύσης) media τους και ξάφνου η αποκοιμισμένη μάζα σηκωθεί από τον καναπέ και αναφωνήσει με θαυμασμό μπροστά από την οθόνη:
"Rex non potest peccare!"

Αλλά ξαναλέω:
Κορυφαίος καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 21ου αιώνα είσαι όταν σε ηλικία 20 ετών μπορείς και γράφεις τραγούδια όπως «Οι Νικητές», «Αιώνιο τέλος», «Χρησμολόγιο», «Φύλαξε τ' όνειρο», «Της γενιάς μου» κι ας ξέρεις καλά πως ο μέσος Έλληνας ακροατής, με το χαμηλότατο επίπεδό του, δεν θα εκτιμήσει ποτέ την αξία του περιεχομένου και των νοημάτων τέτοιων τραγουδιών. Κι ας ξέρεις πως ίσως χρειαστεί να πεθάνεις για να αναγνωριστείς κι εσύ, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι στο παρελθόν, από τον Σωκράτη & τον Χριστό μέχρι τον Καβάφη και τον Άσιμο.

Κορυφαίο καλλιτέχνη, φίλοι μου, σε κάνει το Έργο και μόνο αυτό.

Όλα τ' άλλα, δυστυχώς για πολλούς, θα αποδειχτούν μελλοθάνατες ανοησίες...
«Για την αποκατάσταση της καλλιτεχνικής Αλήθειας στην Ελλάδα του 21ου αιώνα»
Γιώργος Μάρτος
Αθήνα, Αύγουστος 2020