«Την αρχή από “Το Ψέμμα Μου" την χρωστάω στο Αlicante του Ζακ Πρεβέρ ύστερα πήρε τον δρόμο του. Καμιά φορά με το ψέμμα αγγίζει κανείς αλήθειες πιο βαθειές που δεν αντέχει να τις πει στα ίσια και πολλές φορές είναι που τα τραγούδια όπως και όλοι εμείς λέμε ένα πράγμα και εννοούμε το ανάποδο. “Το Ψέμμα Μου” δεν θα αξίζει αν δεν πει στο τέλος αυτή τη πανέμορφη και τραγική μία λέξη.
“Το Ψέμμα Μου” έμεινε χρόνια στο συρτάρι, γι’ αυτό και η φωτό από εκείνη την εποχή. Το παίζαμε όποτε μας δινόταν ευκαιρία, αλλά παρέμενε μια εκκρεμότητα για να μας ξαναφέρει κοντά με την Γιώτα ύστερα από χρόνια. Περίμενε υπομονετικά την φωνή της που έχει το χάρισμα, έχει τη χημεία, τι σημασία έχει; Σημασία έχει πως έγινε.
Γιώτα μου ευγνώμων»
Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
«Όλα αυτά τα χρόνια “Το Ψέμμα Μου” περίμενε υπομονετικά...
Το ίδιο έκανα κι εγώ... και πίστευα βαθιά πως θα έρθει η στιγμή να βγούμε μαζί στο φως.
Παναγιώτη, σ’ ευχαριστώ που το πίστεψες κι εσύ».
Γιώτα Νέγκα
